Wat een beerput over Prins Claus!
Wij begrijpen waarom Micha Kat (onderzoeksjournalist) enkele jaren in de gevangenis belandde (2021-2024).

Micha Kat (onderzoeksjournalist)

Doofpotzaak Bodegraven

Micha Kat (onderzoeksjournalist) komt nu op voor Alice Besselink, Joost Knevel en slachtoffers van seksueel misbruik en rust niet voordat de Waarheid aan het Licht is van de doofpotzaak in Bodegraven.

Lees het onderstaande artikel van De Nieuwe Media over de Bodegraven doofpotzaak:

's-Werelds grootste "complotdenker" Micha Kat is in werkelijkheid 's-Werelds grootste "Goddelijke Waarheidsspreker".

Dwarsdenkers 7: Micha Kat

Interview met onderzoeksjournalist en dissident publicist Micha Kat over de nieuw-totalitaire realiteit van het satano-globalistische Westen: neo-feodale onrechtstaat, hoernalistieke Gleichschaltung en bio-leninistische om/ontvolking politiek in dissident perspectief.

Interview Micha Kat: https://alexanderwolfheze.substack.com/p/dwarsdenkers-7-micha-kat

Links naar Micha Kat's zwaar-gecensureerde media-presentie:

Bitchute: https://old.bitchute.com/search/?query=micha%20kat%20channel&kind=video&sort=new

Brighteon: https://www.brighteon.com/channels/michakat/videos/all

De beerput moet maar eens open!

Tip: Bestudeer deel 1, 2 en 3 van "Her Majesty's Secret Service".

DE CRIMINELE RECHTSSTAAT NEDERLAND

Deel 1: https://capoditutticapi007.blogspot.com/

INFILTRATIE RECHTSSTAAT NEDERLAND

Deel 2: https://capoditutticapi008.blogspot.com/

MISDADEN TEGEN DE MENSELIJKHEID

Deel 3: https://capoditutticapi009.blogspot.com/

Teeven, Opstelten & Demmink – drugshandel, kindermisbruik, chantage en het koningshuis – de puzzelstukjes beginnen samen te vallen.

Het aftreden van Opstelten (je weet wel degene die Wilders aan de hoogste boom wil hangen) en Teeven in de afgelopen jaren maakte een boel los. In de nieuwe media begint door het verdwijnen van deze twee – zullen we het maar gewoon eerlijk houden – ordinaire criminelen in de top van de samenleving de Demmink beerput weer flink te borrelen en ook de harddrugshandel van het ministerie van justitie komt na bijna 20 jaar weer uit de doofpot.

Nederland heeft al meerdere decennia een totaal verrot, corrupt en chanteerbaar justitieel apparaat.

Eerder werd op 13 maart 2015 door de site "Het Haagse Complot" de drugshandel van het ministerie van justitie, de reden dat Fred Teeven nu uiteindelijk moest aftreden, vanaf 1974 tot nu zeer helder weergegeven in het artikel: "De IRT-Affaire en de Teeven-deals". Ook bij dit artikel het advies het rustig en goed door te lezen, volg de vele gegeven bronnen en dan wordt duidelijk dat de harddrugshandel al decennia vanuit de onderwereld zeer goede connecties heeft tot de bovenwereld, waaronder tot voor kort geleden nog de heer Fred Teeven, en ook komt er weer eens een directe link met het Nederlandse koningshuis voorbij… Lees verder in het onderstaande artikel.

LEES HIERONDER ALLES OVER PRINS CLAUS EN DE CLAUSGATE

Al met al een vreselijk verhaal en daarom dus aandacht voor deze beerput...

BLAUW BLOED

Op 28 juni 1965 werd de verloving van Claus von Amsberg met Prinses Beatrix bekend gemaakt, nadat prof. dr. L. de Jong op verzoek van de regering in een rapport had vastgesteld dat op zijn gedrag in de Tweede Wereldoorlog niets aan te merken was. (bron).

Op 6 september 1926 wordt Claus van Amsberg geboren in het Duitse Hitzacker. In 1966 trouwt hij in Amsterdam met prinses Beatrix. Ze krijgen drie zonen: Willem-Alexander (1967), Friso (1968-2013) en Constantijn (1969). Prins Claus overlijdt in 2002 na een aantal jaren van ziekte, waaronder de ziekte van Parkinson. 

Op 28 juni 1965 kondigt koningin Juliana de verloving van prinses Beatrix en Claus van Amsberg aan. Koningin Juliana zegt op nationale televisie: "Ik kan u verzekeren: het is goed." Prins Bernhard voegt daaraan toe: "Ik kan me geen beter mens als man voor mijn dochter indenken." 

Het paar trouwt op 10 maart 1966 voor de burgerlijke stand in het Stadhuis van Amsterdam. Dezelfde dag vindt ook het kerkelijk huwelijk plaats in de Westerkerk in Den Haag. (bron)

Wie is/was prins Claus?

Claus George Willem Otto Frederik Geert, Prins der Nederlanden, jonkheer van Amsberg, geboren als Klaus-Georg Wilhelm Otto Friedrich Gerd von Amsberg (Hitzacker, 6 september 1926 – Amsterdam, 6 oktober 2002), was de prins-gemaal van koningin Beatrix der Nederlanden.

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Claus_van_Amsberg

CLAUSGATE 1982:

ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 1

Op 2 september 1982 berichtte de Rijks Voorlichtings Dienst (RVD), het communicatie-kanaal van de Nederlandse regering in Den Haag, dat Prins Claus was opgenomen in het Radboud-ziekenhuis in Nijmegen. Daar zou de prins worden onderworpen aan een medisch onderzoek onder leiding van prof. dr. S. J. Nijdam, specialist in de psychiatrie. Nieuwsfoto's uit die tijd maakten reeds duidelijk, dat Claus fysiek en psychisch in slechte conditie verkeerde. Op 5 september keerde hij terug naar Huis ten Bosch, de koninklijke residentie te Den Haag, waar op de zesde September zijn verjaardag werd gevierd in familiekring. Maar de dag daarna was hij alweer op weg naar Nijmegen. In de drie weken daaropvolgend kwam weinig nieuws naar buiten, maar schijnbaar was er enige grond voor optimisme.

Op 1 november maakte de RVD bekend, dat Claus naar Basel was gegaan voor een specialistische behandeling in de lokale universiteitskliniek. De behandelend arts aldaar was prof. dr. P. Kienholz, die internationale faam genoot als specialist in 'depressieve storingen'. De professor schreef rust voor alsmede vitamine-preparaten, een gedragstherapie en een hormonen-behandeling om zijn patient weer snel op de benen te krijgen. Opnieuw verschenen er in de pers optimistische berichten: het zou niet al te lang meer duren voordat een genezen prins zou terugkeren in de schoot van zijn familie.

Op 12 oktober bezocht ZKH Beatrix hem voor het eerst in Basel. Op 25 oktober reist Claus voor enige dagen naar Nederland, maar reeds op de 28ste was hij weer terug te Basel om zijn behandeling voort te zetten. In de tussentijd werden de voorbereidingen getroffen voor een reeds lang tevoren gepland staatsbezoek van het koninklijk paar aan Engeland. Juist op dit wat ongelukkige moment wijst de rechtbank te Den Haag vonnis in een reeds lang voortslepende zaak. In het begin van 1981 ging Claus als functionaris van het Ministerie voor Ontwikkelingssamenwerking naar India als leider van een delegatie die zou gaan spreken over Nederlandse ontwikkelingsprojecten. De enige Nederlandse journalist die voor deze missie was geaccrediteerd, was Willem Oltmans, een goede bekende van het hof. Maar tijdens de missie werd Oltmans de toegang ontzegd tot een gesprek tussen Claus en Indische journalisten; terug in Nederland ging Oltmans hierover procederen waarbij hij ook Claus dagvaardde. Na lang touwtrekken over de vraag of Claus zou moeten worden voorgeleid, werd uiteindelijk besloten dat dat juridisch zou kunnen en in april 1982 legde hij voor de rechtbank een verklaring af. Oltmans verloor de zaak. De rechter was van oordeel dat de Prins in zijn recht stond, Oltmans te weren van een persconferentie als hij zulks wenselijk achtte. Het bleef duister, op grond van welke argumenten Oltmans werd geweerd. Waren deze van politieke aard? Speelde de homoseksuele geaardheid van de journalist een rol? Alle betrokkenen zwegen en zwegen. Oltmans ging in hoger beroep. Op 11 november 1982 diende deze zaak. Oltmans verloor opnieuw.

EINDE DEEL 1.

CLAUSGATE 1982: ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 2

Tijdens het genoemde staatsbezoek aan Engeland van 16 tot en met 19 november 1982 was het voor Claus niet mogelijk alle programma-onderdelen bij te wonen. Het was zichtbaar dat hij hevig leed. Op 29 november bevond hij zich opnieuw te Basel onder het toezicht van prof. Kienholz. Intussen was Claus wereldnieuws geworden. Mede daardoor werd ook zijn verblijf in het Oostenrijkse Lech, waar hij met zijn familie kerstvakantie vierde, tot een kwelling. Horden fotografen volgden hem bij elke stap. Rond deze dagen begonnen berichten te circuleren dat de prins-gemaal helemaal niet meer zou terugkeren naar Den Haag en de rest van zijn leven zou willen doorbrengen buiten de openbaarheid op Slot Drakesteyn of te Lage Vuursche.

Op 17 januari 1983 verlaat Claus Zwitserland en wordt ondergebracht in het St. Laurensziekenhuis in Breda. Hij betrekt aldaar een grote kamer in een paviljoen. In de gang staan beveiligers op de uitkijk. Bij tijd en wijle maakt hij een wandeling door de bossen en volgens het roddelblad Prive speelt hij bij gelegenheid een partijtje Bridge met enige notabelen uit de region. Zijn genezing lijkt echter allerminst aanstaande. Het weekeind van 19 en 20 februari brengt hij met zijn familie door op slot Drakesteyn. Daar valt de beslissing, dat hij zal terugkeren naar Basel. En die maandag reist hij inderdaad naar Zwitserland. De pers bericht thans, dat het minimaal een jaar zal duren voordat Claus hersteld zal zijn van de symptomen van zijn ziekte. Een triest perspectief voor de man die het ook in zijn eerdere leven al zo moeilijk heeft gehad.

Prins Claus: de biografie

Claus werd geboren op 6 september 1926 als Claus-Georg Wilhelm Otto Friedrich Gerd von Amsberg in Dottingen. Hij was de enige zoon van Claus von Amsberg en barones Gosta von dem Bussche-Haddenhausen en bracht zijn jeugd door op een Duits-Engelse plantage in Tanzania waar zijn vader bedrijfsleider was. Samen met zijn zes zusters kreeg hij een klassiek-Duitse opvoeding die in 1933 leidde tot het lidmaatschap van de Hitlerjugend. De 'partij' was ook in Tanzania, destijds een Brits protectoraat, zeer actief.

Op zijn twaalfde werd Claus naar Duitsland gestuurd. Het is dan 1938 en Chamberlain pakt zijn koffers voor zijn reis naar München. Het lijkt geen ideale tijd om een kind uit het rustige Oost-Afrika naar Duitsland te sturen voor zijn verdere opvoeding. Maar zijn national-socialistische ouders zien dat heel anders. Claus komt terecht op de Balten-school, een internaat dat vol zit met prinsen, graven en baronnen, op een eiland voor de kust van Pommeren. De jongen heeft het zwaar, onder meer door zijn afwijkende gedrag dat hem de bijnaam 'de Engelsman' oplevert. Hij was te week, te elegant, eigenschappen die in dat Spartaanse milieu niet hoog staan aangeschreven. Meer dan eens werd hij mishandeld en voortdurend moest hij zich het gepest en gesar van zijn medeleerlingen laten welgevallen. Uiteindelijk grijpt zijn grootmoeder in: ze haalt Claus naar zich toe in Bad Doberan en vanaf Pasen 1943 bezoekt hij aldaar het gymnasium.

Maar door de oorlog zal dat niet lang duren. Reeds in oktober 1943 staat Claus op de kust bij de stad Kiel achter een machinegeweer. Na een korte inzet in Koningsberg belandt hij bij de 90ste Panzergrenadier-division in Noord-Italië. Op 29 april 1945 wordt Claus in het zwarte uniform van de Totenkopf-divisie door de Amerikanen krijgsgevangen gemaakt. Na een soort examen krijgt Claus van de Engelsen een clearing en werkt hij enige tijd als chauffeur en tolk totdat hij zich weer kan gaan wijden aan zijn studie. Deze studie diende hij overigens via allerlei bijbaantjes zelf te financieren omdat zijn ouders in 1947 compleet berooid uit Tanzania terugkeerden naar Duitsland. De oorlogjaren hadden zij door moeten brengen achter prikkeldraad.

Vanuit zijn harde tijd op de Balten-school had Claus enige hechte vriendschappen overgehouden. Tijdens zijn tijd als rechtenstudent te Hamburg bewoont hij een etage met graaf Ferdinand von Bismarck. Hij neemt deel aan studentenfeestjes, maar altijd met de nodige reserves en over amoureuze avonturen in de die jaren is niets bekend.

In 1956 studeert Claus af. Hij ambieert een carriere als diplomaat en volgt een opleiding in Bonn. In mei 1958 slaagt hij voor zijn 'diplomaten-examen' en zijn eerste aanstelling is die van derde secretaris in de Dominicaanse Republiek. Claus von Amsberg werkt met volle inzet en zijn carriere verloopt voorspoedig; in 1962 wordt hij tweede secretaris in Ivoorkust en de rechterhand van de ambassadeur. Dan wordt hij, eind 1962, teruggeroepen naar Duitsland.

Het is oudejaarsavond.

Claus is uitgenodigd door Heinrich von Oeynhausen-Sierstdorff op zijn kasteel in Bad Driburg. Ook enkele van zijn vrienden zijn van de partij zoals prins Richard zu Sayn-Wittgenstein die nog kort daarvoor door Nederlandse media was genoemd als huwelijkskandidaat voor prinses Beatrix. Toen het feestje reeds aardig op stoom was, werden nog enkele gasten aangekondigd: prins Bernhard en zijn dochters Beatrix, Irene en Margriet. Het is de eerste ontmoeting tussen Claus en Beatrix.

In de loop van 1963 wordt Claus gestationeerd te Bonn in de functie van 'plaatsvervangend hoofd economische betrekkingen Afrika ten zuiden van de Sahara'. In deze hoedanigheid reist hij regelmatig naar Afrika. In juni 1964 vindt een volgende ontmoeting plaats met Beatrix op het huwelijk van prinses Tatjana zu Sayn-Wittgenstein en prins Mauritz von Hessen in Berleburg. Bij die gelegenheid moet 'de beslissing' zijn genomen en reeds een week later meldt Bernhard zich bij bondspresident Heinrich Lubke die zich vanaf dat moment persoonlijk met de carriere van Claus gaat bezighouden.

Beatrix en Claus ontmoeten elkaar steeds vaker, binnen en buiten de openbaarheid. Bijvoorbeeld vlak voor kerst in 1964 toen Claus door Bernhard was uitgenodigd voor een jachtpartij. Eind januari 1965 wordt Beatrix uitgenodigd door de graaf en de gravin von Oeynhausen in Gstaad terwijl ook Claus dan tot de gasten behoort. Op 6 mei 1965 verloven Claus en Beatrix en op 10 maart 1966 vindt het huwelijk plaats in Amsterdam na een jaar van politieke onrust over de 'Duitse Claus' en zijn wellicht niet geheel brandschone oorlogsverleden. De huwelijksdag wordt verstoord door rookbommen en rellen terwijl het volk tegelijkertijd staat te klappen en te juichen. Claus weet het Nederlandse volk echter snel voor zich te winnen door zijn bescheidenheid en door in korte tijd veel beter Nederlands te leren dan zijn schoonvader Bernhard. Als hij dan ook nog zorgt voor een mannelijke troonopvolger, voor het eerst in deze eeuw, wordt de ietwat houterige Claus volledig geaccepteerd. Beatrix, Claus en hun tussen april 1967 en oktober 1969 geboren zonen Willem-Alexander, Johan Friso en Constantijn vormen in de ogen van de nieuwsgierige buitenwereld een volmaakte en gelukkige familie.

EINDE DEEL 2.

CLAUSGATE 1982: ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 3

Claus verkreeg veel erkenning voor zijn werk op de gebieden van de ruimtelijke ordening en de ontwikkelingssamenwerking. Toen zijn vrouw Beatrix na de troonsafstand van Juliana in 1980 de troon van het Koninkrijk der Nederlanden besteeg, kreeg de prins-gemaal er nog eens extra verplichtingen bij die zijn agenda meer dan vulden. Het gewicht van zijn nieuwe takenpakket en de daarmee gepaard gaande verscherpte beveiligingsmaatregelen moet de Prins behoorlijk hebben beperkt in zijn bewegingsvrijheid. Dat klemde te meer, omdat hij duidelijk de ondergeschikte werd van zijn vrouw. Volgens de officiële lezingen liggen hier de oorzaken voor de zich reeds spoedig aandienende depressies. Maar pas na twee jaar volgde de ineenstorting: na twee bezoeken aan de VS in april en juni 1982 manifesteerden zich de eerste tekenen van stress. Wat zou er gebeurd kunnen zijn? Was er inderdaad sprake van een te hoge werkdruk, zoals van officiele zijde werd opgeworpen? Of had het iets te maken met een gerucht, dat reeds enige tijd in omloop was, een gerucht, als zou de Prins een homoseksuele relatie onderhouden?

Juist in deze dagen –een Coïncidentie?- gebeurden in Den Haag, het politieke hart van Nederland, zeer merkwaardige zaken. Het begon met de plotse verdwijning van de politieke buhne van Joop Wolff, lid van de tweede kamer en een van de gezichten van de CPN, de Communistische partij van Nederland. Wolff, een markante figuur in de Amsterdamse homo-scene, legde zijn kamerlidmaatschap 'om gezondheidsredenen' van de ene op de andere dag neer.

Op 19 april 1982 nam de fractievoorzitter van de liberale partij, de VVD, al net zo op stel en sprong afscheid van de politiek en liet zich benoemen tot Commissaris van de Koningin in de provincie Friesland, een 'uitblaasfunctie' voor politici van verdienste.

In het kabinet Van Agt-I was Wiegel minister van Binnenlandse zaken van 1977 tot 1981 en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor de BVD, de geheime dienst. Het wekte verwondering dat de nog zo jeugdige ex-minister verdween uit de politieke arena. Maar ook over Wiegel deden verhalen de ronde dat hij een vaste bezoeker was van 'homo-locaties'.

Een stroom van afzwaaiers volgde. Begin november 1982 gaf de absolute nummer een van het CDA, de christen-democraten, de pijp aan Maarten: de voormalig minister van Justitie en voormalig minister-president Van Agt maakte bekend dat hij niet meer in aanmerking komt voor een post als minister. Hij zit nog in de Tweede Kamer, maar een benoeming als Commissaris van de Koningin, nu in Brabant, wordt elke dag verwacht. Als reden voor zijn overhaaste vertrek noemt hij 'geestelijke uitputting'. Op 9 november stapte ook Laurens-Jan Brinkhorst opeens op, de fractievoorzitter van de links-liberale D-66. Hij werd vertegenwoordiger van de EEG in Japan. Brinkhorst van een intimus op het Hof, een persoonlijke vriend. Hij introduceerde verschillende Amerikaanse diplomaten op Slot Drakesteyn en fungeerde als een verbindingsman tussen het Koninklijk Huis en televisie-ploegen uit Oost-Europa, bijvoorbeeld ten tijde van de kronings-feesten van Beatrix.

Maar het echte spektakel breekt los op 17 december 1982 als het weekblad De Tijd een interview publiceert met de opvolger van Wiegel en de fractieleider van de liberale VVD, Ed Nijpels. Toen Wiegel het partijleiderschap neerlegde, werd de 32-jarige Nijpels door Wiegel als zijn opvolger naar voren geschoven. Er waren nauwelijks tegenkandidaten, op een na: Rudolf de Korte. Op het moment dat zijn partij de beslissing nam over de opvolging van Wiegel, vierde Nijpels vakantie in Israël. Kort na zijn terugkeer werd hij op het VVD-schild gehesen als fractievoorzitter. Onder Nijpels boekte de VVD een spectaculaire verkiezingsoverwinning bij de parlementsverkiezingen van september 1982 en werd regeringspartij. Omdat een groep VVD-parlementariers minister werd, rukten evenzovele kandidaten op de kieslijst op om hun vacante posities in het parlement in bezit te nemen onder wie de voormalige Telegraaf-journalist Jaap Metz. Maar dat ging niet zomaar, want Metz zou zijn verwikkeld in een strafzaak die nog moest voorkomen. Voorlopig, zo meende men binnen de VVD, zou Metz niet in aanmerking kunnen komen als Kamerlid. Op het moment dat binnen de VVD de discussie over Metz het hoogtepunt bereikte, bevond partijleider Nijpels zich opnieuw voor vakantie in Israël. Metz trok uiteindelijk aan het langste eind en legde op 22 november de eed af. Maar opmerkelijke geruchten deden de ronde: Nijpels zou homoseksueel zijn en Jaap Metz zou zijn Kamerzetel te danken hebben aan chantage van zijn partijleider.

Als het weekblad De Tijd op 17 december een interview publiceert met Nijpels ontstaat enorme opwinding. De Tijd confronteert Nijpels met de genoemde geruchten en… Nijpels draait door. En daarmee is het hek van de dam; door een reeks van 'welingelichte bronnen' wordt de 'andersoortige geaardheid' van de VVD-fractievoorzitter bevestigd. Binnen de VVD is intussen een klopjacht geopend naar de bron, de tipgever die De Tijd op dit hete spoor had gewezen. De redactie houdt de kaken stijf op elkaar. Maar in kleine kring wordt zijn identiteit al spoedig bekend: R. de Korte. Met man en macht wordt de hele affaire gedownplayed waarbij ook de omstandigheden verloren gaan waaronder Jaap Metz reeds na drie maanden zijn zetel in het parlement ter beschikking stelt.

EINDE DEEL 3.

CLAUSGATE 1982: ORANJE AAN ZIJDEN DRAAD 4

De climax: Claus gechanteerd, 'vollige Kaltstellung' enige oplossing

De zaak-Nijpels is interessant, omdat het in welingelichte kringen bekend is, dat hij in relatie staat met dezelfde man, die ook als intieme vriend geldt van Claus. Deze man is een vijftigjarige Amsterdammer, mr. F. Salomonson. Salomonson is een kenner van Hof-zaken.

Toen Beatrix in Leiden rechten studeerde woonde ze op Rapenburg 45 bij de familie Drijber (mr. J. Drijber, een tijd lang wethouder in Leiden, is inmiddels burgemeester van Arnhem). Salomonson, die ook rechter studeerde in Leiden, was goed bevriend met de Drijbers. Hij bezocht het huis veelvuldig en maakte zo ook kennis met de prinses. Nadat hij zijn studie had afgesloten als beste van zijn jaar (international recht), maakte hij naam in het leger (bij de Pantser-brigade Sytzema) toen hij daar een enorme diefstal van explosieven ontdekte. Dat leverde hem de gouden ere-medaille op van de Huzaren.

Na enige jaren als kantonrechter te Dordrecht kruimeldieven te hebben berecht, trad Salomonson in dienst bij het hoofdstedelijke advocatenkantoor Loeff & van der Ploeg aan De Lairessestraat 139. Toen Beatrix koningin werd, ontsloeg ze de notaris die de financiële zaken van de vorstin behandelde en verkoos de adviezen van Loeff & van der Ploeg. Mr. F. Salomonson speelde bij dit alles op grond van zijn juridische kennis en kunde een sleutelrol. De jurist-huisvriend probeert in het kielzog van dit alles meer balans aan te brengen in de politieke overtuigingen van de koningin en de prins-gemaal die in het verleden wel eens ietwat te veel naar de linkerkant dreigden over te hellen.

Het is verbazingwekkend, dat de verantwoordelijken aan het Hof pas na enige weken na de aanstelling van Salomonson door een tip van buiten op de hoogte raakten van de afwijkende seksuele geaardheid van de prins-gemaal en zijn verhouding met de juridisch adviseur van de koningin. Maar toen de heer Spierenburg, Hoofd Beveiliging aan het Hof, de mannen ondervroeg die Claus bewaakten, kreeg hij te horen dat deze politie-beambten reeds geruime tijd op de hoogte waren van de homoseksuele escapades van Claus. Ze hadden het echter om onbekende redenen niet gemeld aan hun superieuren. Toen vervolgens op grond hiervan nader onderzoek werd gedaan naar de handel en wandel van Claus gedurende de laatste jaren, ging een beerput open. Zo bleek bij navraag in Bonn dat Claus in 1962 van zijn post in Afrika naar Duitsland was teruggehaald omdat hij zich had ingelaten met verboden seksuele activiteiten. In Duitsland oud nieuws, maar het werd blijkbaar niet geconstateerd bij de screening die voorafging aan zijn verloving met Beatrix.

Tot de horror van de recherche werd vastgesteld, dat Claus als homoseksueel grote bekendheid genoot in homokringen in Amsterdam, Den Haag en andere plaatsen, en dat al lange tijd. Maar ook buiten deze kringen was de geaardheid van de prins-gemaal bij velen als gerucht bekend.

Nadat deze heikele toestanden pas in zo'n laat stadium werden ontdekt vond de afgelopen weken crisisberaad plaats in de meest besloten kring: de minister-president, de ministers van Binnenlandse Zaken en Justitie bevonden zich samen met de koningin in een werkelijk duivelse situatie. De voortdurende depressies van de prins waren reeds aanleiding geweest voor het overwegen van rigoureuze maatregelen, maar dit nieuwe element dat aan de affaire werd toegevoegd maakte een acute en waarschijnlijk spectaculaire beslissing onafwendbaar.

Homoseksualiteit is in het relatief vooruitstrevende en tolerante Nederland op zichzelf niet iets waar mensen zich erg druk om maken. Maar intussen hadden geheime onderzoekingen bewijs opgeleverd, dat er kruisverbanden bestaan tussen enerzijds de affaires rond Claus en de homoseksuele politici en anderzijds de Amsterdamse onderwereld. Een ontoelaatbare toestand die vanuit mogelijke chantage tot de meest ernstige gevolgen zou kunnen leiden of reeds geleid had. Minister Hans Wiegel van Binnenlandse Zaken stuurde de BVD aan en als VVD-fractieleider hoorden Wiegel –en ook zijn opvolger in die hoedanigheid Ed Nijpels- van al deze geheimen in de parlementaire commissie die toezicht houdt op de geheime diensten.

Vast staat, dat er nog enige koppen zullen rollen. Niet alleen bij de geheime diensten, maar ook in de allerhoogste regionen. Maar het is thans nog niet duidelijk, welke koers de regering en de koningin zullen kiezen. Het aftreden van Beatrix ten gunste van haar oudste zoon Willem Alexander (nog minderjarig) en een regentschap van haar zus Margriet waren reeds in eerdere stadia overwogen. Omdat een echtscheiding niet in overweging wordt genomen, zou 'een volledige neutralisering' –op een of andere manier- van de in zo grote problemen geraakte Claus de enige mogelijke oplossing kunnen vormen. Dit drama kan in de komende weken reeds zijn hoogtepunt bereiken.

EINDE DEEL 4.

CLAUSGATE 5: EEN BUITENECHTELIJKE ZOON

Naar aanleiding van de serie Clausgate die deze website eerder presenteerde (vier delen, hier het eerste deel) heeft zich een aantal bronnen tot klokkenluideronline gewend. Een daarvan had een overtuigend verhaal. Deze bron gaf aan bekend te zijn bij de 'autoriteiten' en reeds grote problemen te hebben ondervonden door 'tegenkrachten' die zijn verhaal willen tegenhouden. Dit is het verhaal van bron.

Claus heeft een zoon verwekt in New York in het midden van de jaren vijftig van de vorige eeuw. New York zou een van de eerste plaatsen zijn geweest waar hij als aankomend diplomaat zou zijn gestationeerd, al vinden we deze posting in bronnen niet terug. Deze zoon heet Teary O'Hara. Hij heeft een herberg in het plaatsje Stillwater in Minnesota. In dit stuk wordt hij beschreven en is ook een foto te zien. Net als zijn vader is Teary homofiel en lijdt hij aan depressiviteit. Van de moeder is niets bekend. Teary groeide op als geadopteerd kind. Na de dood van Claus, zijn biologische vader, in 2002 is hij bezocht door een vertrouweling van de koninklijke familie, baron Adolf Sirtema van Grovestins. Deze deelde hem bij die gelegenheid mede dat hij nu 'officieel was erkend' door de koninklijke familie als zoon van Claus. Hij kreeg hierbij een gouden ring met wapen die dateert uit de zestiende eeuw en een geldbedrag. Sirtema van Grovestins was lange tijd een topman bij ABN Amro en tevens persoonlijk financieel adviseur van Juliana en Bernhard. Volgens de bron zou Claus gedurende vele momenten in zijn leven op zoek zijn geweest naar deze zoon. Mede om deze reden bezocht hij regelmatig homo-gelegenheden in New York waarbij hij soms werd vergezeld door Frits Salomonson, de juridisch adviseur van Beatrix met wie Claus een verhouding had. Teary O'Hara zou lijden aan AIDS.

Dit verhaal is naar buiten gekomen omdat Teary O'Hara regelmatig ook Amsterdam bezocht. Daar kwam hij in een horeca-gelegenheid in contact met bron. Daarbij vertelde hij bron zijn levensverhaal en zijn problemen: grote conflicten met zijn ouders, depressiviteit, een traumatische coming-out, dat soort dingen. Bron wierp toen de suggestie op dat hij wel eens geadopteerd zou kunnen zijn. Terug in de VS ging O'Hara dat uitzoeken en dat bleek inderdaad het geval. Toen hij daarna werd bezocht door Sirtema van Gravestins, had hij het antwoord op het mysterie van zijn afstamming in handen. Hij keerde terug naar Amsterdam, waar hij aan bron het complete verhaal vertelde en ook de gouden ring liet zien. Bron trok vervolgens de aandacht van geheime diensten in ons land en werd geïntimideerd.

EINDE DEEL 5.

Micha Kat: "Ik hoop ook oprecht dat Marieke de Vries van de NOS hier werk van gaat maken!! Dit gesprek moet toch indruk op Marieke de Vries achter gelaten hebben???"

Om het verhaal nog wat verder uit te diepen, hieronder ook even het verhaal over de banden van Demmink met dat tuig von Oranje...

'Koninklijk' pedo-netwerk rond Demmink?

O wat zijn de zaken aan het schuiven rond onze hooggeplaatste pedofielenclub… Het is te veel allemaal, maar laten wij van Klokkenluideronline ons nu maar even concentreren op Joris Demmink. Wat die allemaal wel niet moet weten! Goed, de nieuwe feiten die boven tafel zijn gekomen dankzij Ton Biesemaat en Stan de Jong leren ons het volgende. In het pedofielen-netwerk dat onderwerp was van het 'Rolodex- of Embargo-onderzoek' (zie feitenoverzicht) werd een belangrijke plaats ingenomen door mr. Frits Salomonson, voormalig juridisch adviseur van Beatrix. Hij werd in de stukken niet met naam en toenaam genoemd (bij De Telegraaf en in de Runderkamp-papers is spake van een 'oud-advocaat van de koningin'), maar 'iedereen in het wereldje' wist precies om wie het ging. Salomonson zat dus in het netwerk net als twee hoofdofficieren van justitie (waarvan er een Hans Holthuis is en de andere Jan Wolter Wabeke zou kunnen zijn; Holthuis en Wabeke verlieten beiden rond dezelfde tijd, eind 2000, het OM), een 'oud-bewindspersoon' (Job de Ruiter?) en een Amsterdamse professor met de achternaam 'van R.' Maar Demmink maakte zelf ook deel uit van deze illustere club: dat blijkt uit de reconstructie die deze site maakte naar aanleiding van artikelen uit De Telegraaf en de 'Runderkamp-papers': Demmink onderhield immers nauwe banden met 'pedo-professor' Van R. die hij zelfs op de hoogte hield van de vorderingen van het onderzoek tegen hem! Het spectaculaire nieuws is nu dat…. nee, dat geloof je toch werkelijk niet, maar het heeft er toch alle schijn van, nee, het moet wel zo zijn dat…

ook prins Claus von Amsberg deel uitmaakte van dit netwerk! Dat is namelijk een bijna dwingende gevolgtrekking uit de stukken die Stan de Jong vandaag op zijn website publiceert. Een van die stukken is een nooit gepubliceerd verhaal dat was bestemd voor het Duitse blad Der Spiegel -dat al vaker aan de wieg stond van Oranje-onthullingen- het andere is een stuk van de hand van collega Ton Biesemaat. In deze stukken wordt uitgebreid stilgestaan bij de homoseksuele banden tussen Salomonson en Claus die culmineerden in een gezamenlijke homobarren-slemptocht in New York waarvan de CIA foto's heeft gemaakt waarmee ons land werd gechanteerd, precies dus zoals ons land gechanteerd werd met de 'Demmink-files' uit Turkije. Vanuit de centrale rol die Salomonson innam in het 'Rolodex-netwerk' ligt het in alle lijnen der logica ook Claus in het netwerk te plaatsen, temeer daar uit het Spiegel-stuk blijkt dat Claus en Salomonson een homoseksuele verhouding hadden en ook naar voren komt dat Claus behept was met pedofiele neigingen. Dat zou dus betekenen dat Claus ook aanwezig zou kunnen zijn geweest bij de 'sinistere seksfeesten' in de flat van Van R. in Amsterdam-Noord waarbij (De Telegraaf) minderjarige kinderen werden ingezet die speciaal uit Oost-Europa werden geïmporteerd om te worden misbruikt. Dat Claus voor dergelijke zaken niet terugdeinsde blijkt uit een verklaring waarover Biesemaat spreekt die was gedeponeerd bij een notaris van een echtpaar dat Claus in een bordeel had gezien terwijl hij seks had met minderjarige kinderen. Over het 'sinistere' karakter van de Amsterdamse pedofielen-feestjes komen we het een en ander te weten vanuit de verhalen die over Salomonson bekend zijn: in zijn huis aan een Amsterdamse gracht had hij een martelkamer waar Marokkaanse kinderen zouden zijn doodgemarteld en zijn begraven in zijn tuin. Deze zaken zijn aan de orde gesteld in een brief aan voormalig burgemeester Schelto Patijn van Amsterdam van de buren van Salomonson die, dat zal u niet verbazen, ruzie hadden met de chique advocaat. Biesemaat hierover: "Die burenruzie liep zo uit de hand dat Houben en Sietsema een brief stuurden naar de destijds Amsterdamse burgemeester Schelto Patijn. In de brief maakten ze ook gewag van de activiteiten van Salomonson met volgens hen minderjarige jongens. Veelal waren dat Marokkaanse schandknapen. Volgens Houben en Sietsema had Salomonson zelfs in zijn huis een SM-kamer ingericht. Ook zou Sietsema eens schoten hebben gehoord. Dat was de aanleiding voor het gerucht dat er mogelijk een lijk in de tuin of het pand van Salomonson zou zijn begraven of verstopt. Het mag duidelijk zijn dat dit lijk nooit is gevonden."

Maar even terug naar Joris Demmink. Een belangrijk aspect bij het hele netwerk is die import van jongetjes uit Oost-Europa. Hiernaar is een specifiek recherche-onderzoek geweest, het HIK (Handel In Kinderen)-onderzoek. Een cruciale rol bij deze import werd gespeeld door een topambtenaar met de voornaam 'Joris'. Er zou tegen deze 'Joris' een veroordeling zijn uitgesproken, maar de identiteit van deze man is nooit bekend geworden. Volgens Stan de Jong die zegt te weten wie het is gaat het niet om Demmink. Ik daag hem uit de naam bekend te maken.

We begrijpen nu veel veel beter waarom de positie van Joris Demmink vrijwel onaantastbaar is: naar alle waarschijnlijk zat hij met prins Claus in een pedo-netwerk waarbinnen wellicht de meest afgrijselijke zaken hebben plaatsgevonden.

We begrijpen ook waarom het 'Rolodex-onderzoek' geruisloos van de kaart is verdwenen: door de mogelijke aanwezigheid van Claus hebben alle deelnemers aan het netwerk een soort 'vrijbrief' in handen die hun de facto onschendbaar maakt!

Tja al met al een vreselijk verhaal en daarom dus aandacht voor deze beerput... (bron).

Belangrijke info over het eerste Rolodex-onderzoek waarbij namen van topambtenaren opdoken inzake seksueel misbruik van minderjarigen.

Voor meer achtergrond informatie lees de volgende artikelen in de volgende links:

DE OPLOSSING VAN ALLE PROBLEMEN STAAT GESCHREVEN IN DE STER VAN BETHLEHEM WAT U KUNT LEZEN ONDER DEZE BEROEMDSTE WERELDSTER

ONZE NIEUWSTE ARTIKELEN