DEEL 2

21-02-2025

DICK SCHOOF EN MARK RUTTE HEBBEN HET 'VERKRACHTING VOORTPLANTINGSZAAD' VAN DE 'DOORLUCHTIGE' PRINS BERNHARD VAN ORANJE-NASSAU VAN LIPPE-BIESTERFELD GEBRUIKT OM IN 2014 DE OORLOG IN OEKRAINE TE BEGINNEN (DEEL 2)

Dit is deel 2 van ons voorlopig laatste Nieuwsartikel van Ad van Rooij in De Nieuwe Media, klik HIER voor deel 1.

Het is de Franse politicus-bankier Jacques-Augustin-Joseph-Aimé Ardoin (Embrun, 12 september 1779 - Parijs, 2 juni 1854) die het 'Voorafgaande Stelende Voortplantingszaad" van het daarna komende 'Verkrachting Voortplantingszaad' -- met hulp van bovengenoemde personen en instellingen -- ervoor hebben gezorgd dat de doorluchtige (is een predicaat dat gedragen wordt door adellijke personen afkomstig uit het regerend geslacht van een vorstendom, niet zijnde een koninkrijk) Prins Bernhard in 1966 als eerste echtgenoot van Hélène Colette Monique Grinda, zijn dochter Alexia Grinda-Lejeune Oranje-Nassau van Lippe-Biesterfeld moest baren en zijn vrouw Hélène Colette Monique Grinda daarna vanaf 1972 met de directe nazaat van politicus-bankier Jacques-Augustin-Joseph-Aimé Ardoin (Embrun, 12 september 1779 - Parijs, 2 juni 1854) moest trouwen, om onder diens naam 'onopvallend' verder door het leven te gaan in met name Brussel en Parijs. Zelfs Romeins Nero-keizer Belgisch premier Bart de Wever (N-VA) weet dit niet en mocht daarom op 17 februari 2025 niet aanwezig zijn met het spoedoverleg hierover in Parijs tussen met name de Franse premier Emmanual Macron en Nederlandse premier Dick Schoof en de Nederlandse secretaris-generaal Mark Rutte van de NAVO, gevestigd in Brussel.

In deel 1 van ons artikel "DICK SCHOOF EN MARK RUTTE HEBBEN HET 'VERKRACHTING VOORTPLANTINGSZAAD' VAN DE 'DOORLUCHTIGE' PRINS BERNHARD VAN ORANJE-NASSAU VAN LIPPE-BIESTERFELD GEBRUIKT OM IN 2014 DE OORLOG IN OEKRAINE TE BEGINNEN" wordt het wettelijke bewijs geleverd dat Hélène Grinda die vanaf 1966 is getrouwd met de doorluchtige VOC-WIC-NAZI-Prins Bernhard van Oranje-Nassau van Lippe-Biesterfeld ook een zoon heeft die in 1972 is geboren en die heet de doorluchtige VOC-WIC-NAZI-Crimineel Cyril van Oranje-Nassau van Lippe-Biesterfeld. Voor wettelijk bewijs zie de foto hierboven.

In het hieronder ingevoegde plaatje met 'paarse link' weten alle acht miljard wereldbewoners wereld wie de Franse politicus-bankier Jacques-Augustin-Joseph-Aimé Ardoin (Embrun, 12 september 1779 - Parijs, 2 juni 1854) is.

fr.wikipedia.org/wiki/Jacques_Ardoin

nl.wikipedia.org/wiki/Revolutiejaar_1848

Het Revolutiejaar 1848 betreft een reeks Europese opstanden die een liberaal systeem, een liberale grondwet of het verdrijven van vreemde heersers mogelijk moesten maken.

De beweging was van korte duur en veel afgedwongen maatregelen werden later door de aristocratische en conservatieve elite teruggedraaid.

Niettemin oefenden de opstanden een grote invloed uit op de periode die volgde. Voortaan moesten de heersers min of meer rekening houden met liberale en nationalistische gevoelens van de invloedrijker wordende burgerij.

Sicilië en Napels

De eerste revolutie brak op 12 januari 1848 uit in Palermo en was gericht tegen het absolutistische beleid van Ferdinand II der Beide Siciliën. Hij aanvaardde eind januari een liberale constitutie. Kort hierop herstelde hij met grof geweld echter weer het reactionaire regime.

Het koninkrijk Sicilië scheurde zich tijdelijk af van de Beide Siciliën.

Frankrijk

Vervolgens verspreidde de revolutiegolf zich naar Frankrijk, waar republikeinen en constitutioneel-liberalen de hervorming van het kiesrecht eisten. Na een verbod op een republikeinse bijeenkomst kwam het tot onlusten.

Premier François Guizot werd op 23 februari vervangen en de dag erop abdiceerde burgerkoning Lodewijk Filips ten gunste van zijn kleinzoon.

De voorlopige regering onder Alphonse de Lamartine riep diezelfde dag de Tweede Franse Republiek uit, wat het einde betekende van de Julimonarchie. Onder druk van de socialist Louis Blanc werden Ateliers Nationaux gesticht, sociale werkplaatsen die als een oplossing voor de grote werkloosheid werden beschouwd.

Toen dit project door regeringsmaatregelen dreigde te mislukken gingen Parijse werklozen en arbeiders op 23 juni de straat op. Generaal Louis Eugène Cavaignac sloeg dit Junioproer bloedig neer.

In december koos een meerderheid van de Franse kiezers Lodewijk Napoleon Bonaparte − oomzegger van Napoleon I − tot president onder keizer Napoleon Bonaparte van het Eerste Franse Keizerrijk (zie foto hieronder).

Habsburgse landen

Als reactie op de Februarirevolutie brak in Oostenrijk en Hongarije de Maartrevolutie uit, die begon toen Lajos Kossuth op 3 maart de onafhankelijkheid van Hongarije eiste. Het verzet richtte zich met name tegen kanselier Klemens von Metternich, die een absolutistisch en reactionair beleid voerde namens de onbekwame keizer Ferdinand I.

Een delicaat krachtenspel ontstond. De Russische tsaar, die gruwde van liberale ideeën en bang was voor een herhaling van 1789-1815, verzamelde een leger bij de grensrivier de Proet en bood het keizerlijk hof aan de Hongaarse opstand neer te slaan.

De Serven en Kroaten onder Josip Jelačić in het zuiden kwamen in opstand tegen de Hongaren, waarbij ze gesteund werden door de keizer ("de vijand van mijn vijand is mijn vriend"). De Hongaren slaagden er soms in Serven tegen Kroaten uit te spelen, waarop zij onderling begonnen te vechten.

Tsjechische revolutionairen trachtten hun acties op de Hongaren en eventueel op de Italianen af te stemmen.

Na het afwijzen van petities voor liberale hervormingen braken op 12 maart in Wenen rellen uit. Klemens von Metternich ontvluchtte de stad en op 15 maart hief Ferdinand de censuur op en beloofde een nationale vergadering bijeen te roepen.

In april werd een nieuwe constitutie uitgevaardigd, die na hernieuwde rellen in mei werd herzien.

Na de Weense Oktoberopstand, die door Alfred I zu Windisch-Graetz bloedig werd neergeslagen, deed keizer Ferdinand troonsafstand ten gunste van zijn 18-jarige neef Frans Jozef I, die onder de hoede van Felix zu Schwarzenberg, met Russische hulp, de orde herstelde.

Duitse landen

Ook in de Duitse landen wakkerde de Februari revolutie verlangens naar een Duitse eenheidsstaat, een constitutie (grondwet) en liberale hervormingen aan.

Het groothertogdom Baden kreeg reeds in februari te maken met liberale eisen. Op 15 maart werd de Pruisische hoofdstad Berlijn het toneel van onlusten. Frederik Willem IV van Pruisen deed onmiddellijk concessies en riep een Constituante bijeen, die echter geen daadwerkelijke maatregelen nam om aan de revolutionaire eisen te voldoen.

In de meeste Duitse staten waren zonder bloedvergieten liberale regeringen geïnstalleerd en in Frankfurt was het liberale Frankfurter Parlement bijeengekomen, dat een constitutie (de Paulskirchenverfassung) voorbereidde.

De revoluties misten in Duitsland echter de kracht om veel te bereiken. De Constituante werd in december ontbonden en in de jaren die volgden werden de meeste liberale hervormingen weer teruggedraaid.

Noord-Italië

De liberalere koning Karel Albert van Sardinië kondigde een liberale constitutie af en nam maatregelen tot het vormen van een eenheidsstaat. Hij verklaarde Oostenrijk op 23 maart gesteund door Toscane en de Kerkelijke Staat de oorlog, maar werd in de Slag bij Custoza verslagen.

Hij verklaarde dus de oorlog met Napoleon Bonaparte als koning van Italië en Keizer van het Eerste Franse Keizerrijk, als ook met de Kerkelijke Staat in Rome, als ook tegen Groothertog Elisa Bonaparte van Toscane, de zus van de Italiaanse koning en Franse keizer Napoleon Bonaparte van het Eerste Franse Keizerrijk. Wat daarvan obder meer de gevolgen zijn kunt valt te zien op de foto's hierboven.

In het tot Oostenrijk behorende koninkrijk Lombardije-Venetië werden de Oostenrijkers uit Venetië verdreven, terwijl de Oostenrijkse generaal Josef Radetzky in Lombardije standhield.

Paus Pius IX werd in 1849 verdreven en in zijn staat werd de Romeinse Republiek opgericht, die echter niet lang standhield.

In Parma en Modena zagen de hertogen Karel II en Frans V zich gedwongen de macht aan de liberalen af te staan en zich bij het koninkrijk Sardinië aan te sluiten, maar werden in hun macht hersteld. In 1849 kregen in geheel Italië de reactionaire krachten weer de overhand.

Het ware Historische Verhaal is hieronder te lezen.

historiek.net/slag-bij-waterloo-1815-samenvatting-tijdlijn/138392/

Slag bij Waterloo (18 juni 1815)

Samenvatting, tijdlijn & gevolgen

Enne Koops Redactie

17 september 2024 11 minuten leestijd

De Slag bij Waterloo is een van de belangrijkste en meest bekende veldslagen uit de moderne tijd. De slag betekende de definitieve ondergang van de Franse generaal Napoleon Bonaparte, die verslagen werd door een Europees coalitieleger van Engelse, Pruisische en Nederlandse troepen. Wat waren de oorzaken en aanleiding van deze veldslag? Hoe verliep de Slag bij Waterloo? En wat zijn de belangrijkste gevolgen die deze slag heeft gehad voor de geschiedenis van Frankrijk en Europa?

Opmerkingen over het begrip 'Slag bij Waterloo'

De benaming Slag bij Waterloo kan om enkele redenen verwarrend zijn. De slag vond namelijk niet alleen bij Waterloo plaats, maar bestond eigenlijk uit meerdere confrontaties tussen 16 en 18 juni 1815, namelijk bij Quatre-Bras, Ligny en Waterloo. De Slag bij Waterloo was een korte gebeurtenis die plaatsvond op één dag, tussen 11.30 uur en 21.00 uur, op zondag 18 juni 1815. De Slag is zo gaan heten omdat de oppercommandant, de hertog van Wellington, zijn hoofdkwartier nabij Waterloo had gestationeerd en na de slag 'Waterloo' boven zijn overwinningsbericht neerpende. Om precies te zijn op een heuvelrug bij het dorp Mont-St-Jean, ten zuiden van Brussel gesitueerd. Waterloo lag aan de noordzijde van het slagveld. Napoleon, als verliezer, sprak zelf van de Slag bij Mont-St-Jean. En de Pruisen noemden deze slag, anders dan de Engelsen en Nederlanders, 'La Belle Alliance'. Deze benaming verwijst naar de herberg waar Napoleon tijdens de slag zijn commandopost had.

Verder wordt het begrip Slag bij Waterloo vaak gebruikt als metafoor of als koepelterm om meerdere nederlagen van Napoleon Bonaparte en diens Frankrijk mee aan te geven. Het gezegde 'zijn Waterloo vinden' (de definitieve nederlaag lijden) is hieraan ontleend. Napoleons neergang was echter al in gang gezet sinds oktober 1813, toen de Volkerenslag bij Leipzig de Franse keizer aan het wankelen bracht. De keizer trok zich met de troepen die nog over waren terug naar Frankrijk. In maart 1814 bezetten geallieerde coalitietroepen Parijs en was Napoleon gedwongen om troonsafstand te doen.

Korte voorgeschiedenis van de Slag bij Waterloo

De Slag bij Waterloo maakte onderdeel uit van de Zevende Coalitieoorlog (februari tot juni 1815), ook wel bekend als de Honderd Dagen. Deze periode begon met de ontsnapping van Napoleon vanaf het eiland Elba en zijn terugkeer naar Frankrijk, Napoleons nederlaag in de Slag bij Waterloo en eindigde met zijn aftreden als keizer.

Toen Napoleon Bonaparte in het voorjaar van 1815 terugkeerde in Parijs, waar hij op 20 maart 1815 zijn intrek nam in het paleis van de Tuilerieën, besloten de coalitielanden die nog bijeen waren op het Congres van Wenen om Napoleon preventief aan te pakken. Omdat Groot-Brittannië de oorlog wilde subsidiëren, met een schenking van zes miljoen pond, werd besloten dat de Britten de belangrijkste legeraanvoerder zouden leveren, namelijk generaal Arthur Wellesley, beter bekend als de hertog van Wellington of, in het Engels, Duke of Wellington. Op 29 april 1815 arriveerde Wellington in het zuiden van het Verenigde Koninkrijk der Nederlanden (in het huidige België), waar hij begon met de voorbereidingen. Het plan was om ergens in juli 1815 Frankrijk binnen te vallen om Napoleon uit te schakelen. Aan de grenzen van Frankrijk verzamelden zich toen ook andere legertroepen, om zo de Fransen te dwingen hun legermacht te spreiden, zodat Napoleon in het Noorden minder stootkracht zou hebben.

Napoleon besloot echter om de coalitietroepen voor te zijn en liet een Frans leger op 15 juni 1815 de grens van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden overtrekken, nabij Charleroi. Hierop trok een Nederlands leger, onder leiding van Jean Victor de Constant Rebecque (1773-1850) en Hendrik de Perponcher (1771-1856) op 15 juni de troepen van de Franse generaal Michel Ney (1769-1815) tegemoet. Op 16 juni om twee uur in de middag openden de Fransen, die met 18.000 militairen in de meerderheid waren, de aanval op de 8000 Nederlandse troepen. Gedurende de slag arriveerden er geallieerde troepen, met name Engelsen onder leiding van Wellington, om de Nederlanders te helpen. Deze troepen voorkwamen dat de Franse generaal Ney Quatre-Bras kon veroveren. De Slag bij Quatre-Bras kostte aan beide zijden ongeveer 5000 dodelijke slachtoffers.

Omdat op diezelfde dag Pruisische troepen – onder leiding van generaal Gebhard von Blücher (1742-1819) – de Slag bij Ligny van de Fransen verloren, waren Wellingtons Engelse troepen en de Nederlanders gedwongen om zich terug te trekken. Ook het restant Pruisische troepen – van het leger van 84.000 man stierven er bij Ligny 22.000, terwijl de Fransen 11.000 slachtoffers te betreuren hadden – trok zich hierop strategisch terug. Als opperbevelhebber van het coalitieleger stationeerde Wellington zijn troepen in de buurt van het dorp Waterloo, zo'n vijftien kilometer ten zuiden van Brussel.

Het verloop van de Slag bij Waterloo

In de ochtend van 18 juni 1815 trok Napoleon met zijn leger, dat uit 72.000 soldaten bestond, richting Brussel. Napoleons plan was, zo betoogt Kees Schulten in De val van de adelaar (2015), om Brussel in te nemen. Bij Waterloo werd hij opgewacht door Engelse, Nederlandse en Pruisische troepen onder het bevel van Wellington, in totaal zo'n 68.000 man. De prins van Oranje, de latere koning Willem II (de zoon van Willem I, die in 1815 koning van het Verenigde Koninkrijk der Nederland werd) was ook op het slagveld aanwezig en zou tijdens de slag gewond raken.

Op de heuvelrug die bij het dorp Mont-St-Jean ligt, wachtte Wellington de Franse troepen op. De strategie van de coalitietroepen was om Napoleon op te vangen, dit zou Wellington doen, en dan te wachten op de Pruisische versterking. De Pruisische troepen zouden Napoleons leger dan in de flank aanvallen. Het Pruisische leger, dat in de ochtend van 18 juni richting Waterloo werd gestuurd door Von Blücher, stond onder leiding van generaal Bülow von Dennewitz (1755-1816) en bestond uit zo'n 27.000 soldaten.

Von Bülow trok op naar Waterloo, terwijl een Franse cavalerie-eenheid onder leiding van maarschalk Emanuel de Grouchy (1766-1843) de Pruisische troepen probeerde te onderscheppen. De Grouchy slaagde daar niet in en werd door een kleine Pruisische legereenheid beziggehouden, zodat De Grouchy zich niet kon aansluiten bij Napoleon. Ondertussen stuurden de Pruisen de rest van hun troepen richting Wellington, waar ze zich bij de Engelse-Nederlandse legers aansloten.

In de ochtend, omstreeks 11.30 uur, openden de Fransen de aanval op de troepen van Wellington. De bedoeling was eerder aan te vallen, alleen door het slechte weer (het regende hevig), hadden de Franse troepen meer tijd nodig om hun kanonnen in stelling te brengen. Toen de kanonnen gereed waren, bestookten de Fransen de tegenstander eerst met artillerie. Vervolgen voerden ze een afleidingsaanval uit op een boerderij bij La Haye Sainte, waar een deel van Wellingtons troepen zat. Deze aanval mislukte. De Engelsen vielen de Franse troepen in de flank aan, maar werden vervolgens teruggedreven door Franse eenheden onder leiding van divisiegeneraal Jean Baptiste Drouet d'Erlon.

Rond 16.00 uur maakte de Franse aanvoerder Ney een strategische fout. Hij zag dat de coalitietroepen van Wellington van het slagveld vertrokken en dacht dat de tegenstander zich terugtrok. Het ging echter om een gewondentransport. Hierop voerde Ney met zijn cavalerie viermaal een aanval uit op Wellington, maar zonder succes.

Omstreeks 16.30 uur sloten de Pruisische militairen van Von Bülow zich bij de Engelsen en Nederlanders aan. Deze hulp kwam achteraf beschouwd precies op tijd, want Ney begon rond dit moment met zwaar artilleriegeschut op de troepen van Wellington te schieten. De coalitietroepen van Wellington slaagden erin, met Pruisische steun, om Plancenoit te veroveren. Rond 18.00 uur slaagden de Franse aanvoerders Ney en d'Erlon erin om – in opdracht van Napoleon en na een zware strijd – de plaats La Haye Sainte in te nemen.

De Franse legereenheden raakten hierna steeds verder in het nauw. Rond 19.30 uur was de situatie voor de Fransen zo penibel, dat Napoleon besloot om zijn elitetroepen, de Keizerlijke Garde, in te schakelen. Aanvankelijk leek het er op dit moment op dat Napoleon de overwinning zou gaan behalen. In het Historisch Nieuwsblad lezen we hierover:

"Voor de hertog van Wellington, de bevelhebber van de Brits-Nederlandse troepen, zag het er somber uit. Zijn kansen op een overwinning hingen aan een zijden draadje en dat leek op knappen te staan. 'Het moet donker worden, of de Pruisen moeten komen,' zou een somberende Wellington op dat moment vertwijfeld gezegd hebben."

De Engelse, Nederlandse en Pruisische troepen wisten aanvallen van de Keizerlijke Garde echter voortdurend af te slaan. De Fransen werden steeds wanhopiger en begonnen in paniek op de vlucht te slaan. Vervolgens rukten de troepen onder leiding van Wellington op. Omstreeks 21.00 uur was het pleit beslecht en hadden de coalitietroepen het Franse leger onder leiding van Napoleon verslagen.

In totaal kostte de Slag bij Waterloo aan circa 25.000 Franse soldaten het leven, terwijl aan de zijde van de coalitietroepen zo'n 22.000 dodelijke slachtoffers te betreuren vielen. Duizenden militairen raakten meer of minder ernstig gewond. Toen de slag voorbij was hadden de Britten, Pruisen en Nederlanders ongeveer 8000 Fransen krijgsgevangen gemaakt.

Belangrijke verklaringen waarom Napoleon deze veldslag verloor

In de historiografie zijn tal van verklaringen gegeven voor het feit dat Napoleon de Slag bij Waterloo verloor. Het was, zoals wel vaker bij historische gebeurtenissen, een combinatie van factoren die leidde tot de Franse nederlaag. Een van de kernverklaringen voor Napoleons nederlaag was, zo betoogt Johan op de Beeck in zijn boek Waterloo. De laatste 100 dagen van Napoleon (2019), het feit dat Napoleons troepen niet zo sterk en goed georganiseerd waren als voorheen. De organisatie van het Franse leger was niet eenvoudig voor Napoleon. Belangrijke generaals ontbraken (zeker de gevluchte grote strateeg Louis-Alexandre Berthier), waren overleden of werden door Napoleon op verkeerde posten gezet. De coalitietroepen waren goed georganiseerd en hadden veel ervaren militaire leiders. Zo had het Belgisch-Nederlandse leger – om een voorbeeld te noemen – veel officieren en generaals in dienst met jarenlange ervaring, van wie ongeveer driekwart eerder onder Napoleon hadden gestreden. Napoleon had deze strategen, die nu tegen hem vochten, dus zelf opgeleid.

Verder waren, zo vervolgt Op de Beeck, de geallieerden numeriek in de meerderheid én strategisch slim. Ze mobiliseerden op meerdere plekken langs de grens van Frankrijk en zorgden er zo voor dat Napoleon zijn legermacht moest opsplitsen. Tijdens de Slag bij Waterloo hadden de coalitietroepen ook geluk dat de Pruisische versterking precies op tijd arriveerde.

Een andere verklarende factor zoeken historici verder in het karakter en de mentale en fysieke gesteldheid van Napoleon zelf. Napoleon overschatte zichzelf nog steeds en wilde de overwinning voor zichzelf opeisen. En daarom liet hij een aantal goede legeraanvoerders thuis. Verder blijkt uit diverse bronnen dat Napoleon mentaal slecht in zijn vel zat (hij was overwerkt en al maandenlang gestrest), terwijl hij ook allerlei fysieke klachten had waardoor hij slecht functioneerde (maagpijnen, aambeien en problemen met de galblaas). Door zijn maagkrampen sliep hij slecht, terwijl Napoleons aambeien hem geregeld verhinderden om paard te rijden en bij zijn troepen te zijn.

Ten slotte wordt ook het slechte weer – volgens enkele historici veroorzaakt door de uitbarsting van de vulkaan Tambora op 10 april 1815 – genoemd als een verklaring voor Napoleons nederlaag. Napoleons troepen en kanonnen liepen vast in de modder, waardoor Franse beschietingen uren vertraging opliepen en de Pruisische versterkingen meer tijd hadden om zich bij de Engelse en Nederlandse troepen te voegen.

Enkele belangrijke gevolgen van de Slag bij Waterloo

Het belangrijkste gevolg van de Slag bij Waterloo was uiteraard het feit dat Napoleon nu definitief verslagen was. Frankrijk, dat sinds Lodewijk XIV een grote Europese mogendheid was geweest, verloor nu die leidende positie. Cruciaal was het Congres van Wenen, dat door gebieden en landen te clusteren een machtscordon om Frankrijk heen creëerde, om een nieuwe fase van Frans imperialisme op het Europese continent te voorkomen. Ten noorden van de Loire werden bezettingszones gecreëerd, waar geallieerde troepen tot 1818 verbleven die op kosten van de Fransen betaald moesten worden.

Hierna bleef het in Europa een eeuw lang relatief veilig. Relatief, want anders dan weleens wordt voorgesteld in geschiedenisboeken en lesmethoden die op middelbare scholen worden gebruikt, vonden er tussen 1815 en 1914 meerdere oorlogen plaats op het Europese continent. De belangrijkste 'Europese' oorlogen waren de Krimoorlog (1853-1856), de Frans-Duitse Oorlog (1870-1871) en twee korte oorlogen tussen Otto von Bismarcks Pruisen en respectievelijk Denemarken (1864) en Oostenrijk-Hongarije.

Tot aan het interbellum werd in Nederland nog de Waterloodag gevierd, op 18 juni, als een soort voorloper van de 4 en 5 mei-herdenkingen.

Verder lezen:Slag bij Waterloo: doden en gewondenDe slag om de Slag bij WaterlooMeer artikelen over de Slag bij WaterlooWaterloodag, voorloper van 4 en 5 meiBoeken over de Slag bij Waterloo

Het kanton Neuchâtel (NO), officieel de Republiek en het kanton Neuchâtel6, is een van de 26 kantons van Zwitserland. De hoofdstad is Neuchâtel.

Geografie Algemeen

Uitzicht op het meer van Neuchâtel en de kustlijn vanaf het Juragebergte.

Het kanton Neuchâtel ligt in het noordwesten van Zwitserland in het Jura-massief. Het omvat een lager gelegen gedeelte dat grenst aan het meer van Neuchâtel, dat wordt aangeduid als het Littoral of het Bas, en een hoger gelegen plateau, gelegen op ongeveer 1.000 meter boven zeeniveau, dat wordt aangeduid als het Neuchâtelgebergte of het Haut. De stad Neuchâtel ligt aan de kust, de steden La Chaux-de-Fonds en Le Locle liggen in de bergen.

Ze grenzen aan de Franse grens aan de Doubs, vernoemd naar de rivier die de vallei in tweeën deelt. Het Bas strekt zich uit van Vaumarcus tot aan de rand van het meer van Bienne. Tussen de Boven- en Benedenvallei bevinden zich verschillende valleien. De belangrijkste zijn Val-de-Travers, gelegen in het westen van het kanton, en Val-de-Ruz, gelegen in het centrum.

Het kanton Neuchâtel bereikt zijn hoogtepunt ten westen van Chasseral, op een hoogte van 1.552 m7, en de laagste punten liggen aan de oevers van het meer van Bienne en het meer van Neuchâtel, op een hoogte van 429 m 8,9. Met 802,93 km2 is Neuchâtel qua oppervlakte het vijftiende Zwitserse kanton10.

Regio's, gemeenten en steden, Regio's van het kanton Neuchâtel.

Gedetailleerde artikelen: Gemeenten van het kanton Neuchâtel, Districten van het kanton Neuchâtel en Regio's van het kanton Neuchâtel.

Het kanton was historisch verdeeld in zes districten die de vier regio's van het kanton vormden: het district Neuchâtel en het district Boudry vormen samen de regio Littoral, het district Val-de-Ruz en het district Val-de-Travers vormen elk een aparte regio die de naam draagt van het district (Val-de-Ruz en Val-de-Travers). De regio La Chaux-de-Fonds en Le Locle vormen samen de regio Montagnes.

Op 1 januari 2018 werden de districten afgeschaft. De regio's werden een statistisch niveau, maar niet langer een bestuurlijk niveau11.

Het kanton Neuchâtel telde per 1 januari 2025 24 gemeenten, waaronder vier met meer dan 10.000 inwoners: Neuchâtel met 44.568 inwoners, La Chaux-de-Fonds met 36.527 inwoners, Val-de-Ruz met 17.410 inwoners en Val-de-Travers met 10.558 inwoners.

Meren en rivieren

De kloven van Areuse tussen Val-de-Travers en de kust.

De geomorfologie van de Jura is van het karsttype, waardoor het moeilijk is om een groot aantal meren en waterlopen te hebben. Desondanks zijn er in het kanton een aantal meren en rivieren.

Het hierboven al genoemde Meer van Neuchâtel is het grootste meer dat zich volledig op Zwitsers grondgebied bevindt. Aan de andere kant kunnen we het Lac des Taillères noemen, dat zich vlak bij La Brévine bevindt en waar in de winter, als het bevroren is, vaak geschaatst kan worden. Lac des Brenets ligt op de grens tussen Zwitserland en Frankrijk, vlak bij de voormalige gemeente Les Brenets. Het kanton beschikt ook over twee kunstmatige meren die in de Doubs zijn ontstaan door de stuwdam van Châtelot: het meer van Moron en het meer van Biaufond.

De belangrijkste rivieren in het kanton zijn de Areuse, die de Val-de-Travers doorkruist en via de kloven van de Areuse uitmondt in het Meer van Neuchâtel, de Serrière bij Neuchâtel, de Seyon, die de Val-de-Ruz doorkruist, via de kloven van de Seyon uitmondt in het Meer van Neuchâtel en ten slotte de Doubs, die de grens vormt tussen Zwitserland en Frankrijk.

De valleien van het gebergte omvatten verschillende hoge moerassen, waarvan het belangrijkste (en meest bezochte) het Bois des Lattes in Ponts-de-Martel is. Na eeuwenlange exploitatie (stook- en tuinbouwveen) worden deze veengebieden sinds 1978 beschermd. Ze herbergen een bijzondere flora en fauna, zoals de Europese adder of vleesetende planten zoals de zonnedauw (Drosera sp.), soorten die ernstig bedreigd zijn in de Jura en meer in het algemeen in Zwitserland.
Het kanton Neuchâtel staat ook bekend om zijn beboste weilanden. Ze bestaan uit een mozaïek van bomen en weilanden, die in de zomer gebruikt worden voor het laten grazen van vee, voornamelijk koeien, maar ook voor bosbouw.
Het kanton herbergt ook enkele van de laatste populaties auerhoenders in de Jura.

Hij was de prins van Wagram en daarmee de als eerste prins vanaf 20 februari 1753 'private eigenaar' van deze République et Canton de Neuchâtel Dezezelde

Hij was daarmee ook vanuit de Zwitserse VOC-WIC-NAZI- enclave in Genève in Zwitzerland de VOC-WIC-NAZI- 'privaat eigenaar' vanuit het Heilige Roomse Rijk ook over het de Romeinse Republiek vanaf 53 v. Chr. geworden en daarmee ook over de alle Rooms-Katholieke kerken, kloosters en gebouwen in alle wereldlanden.

historiek.net/slag-bij-waterloo-1815-samenvatting-tijdlijn/138392/

Wat daarvan het gevolg is valt hieronder in foto's te lezen

Het is de 'doorluchtige' VOC-WIC- NAZI-Prins-Bernhard van Oranje-Nassau van Lippe-Biesterfeld geweest die met zijn 'Verkrachting Voortplantingszaad' vanaf 1945 en 1952 en 1966 vanaf 1778 (al 257 jaar lang) meer dan voldoende VOC-WIC- NAZI-Prins-Bernhard van Oranje-Nassau van Lippe-Biesterfeld Nazaten in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Nederland, België, Frankrijk, Italië, Canada, Denemarken, Japan, etc. heeft rondlopen, die ABRAHAM LINCOLN, NAPOLEON I, NAPOLEON IV, THEO BROUNS, JOHN F. KENNEDY EN ROBERT F. KENNEDY, MARTIN LUTHER KING, HENK EINMAHL, ANDRÉ COOLS, MAARTEN VAN TRAA, PRINCES DIANA, PIM FORTUYN EN MARTEN FORTUYN, THEO VAN GOGH, PAMELA HEMELRIJK, ELS BORST, STEVE STEVAERT, JULIUS VISCHJAGER, PETER R. DE VRIES, ANNELIES VAN ROOIJ EN JOS VAN ROOIJ en miljarden andere mensen op aarde hebben vermoord of vergiftigd, waarvan de foto's hieronder zijn ingevoegd, zodat daarover later geen misverstand meer kan bestaan.

President Emmanuel Macron van Frankrijk heeft met de hulp van Nederlands minister-president Jan-Peter Balkende (CDA) op 15 december 2009 bij notariële akte (op het moment Charles de Gaulle strevende was) al het geld wat geheel Frankrijk bezit aan de doorluchtige VOC-WIC-NAZI-Prins Bernard en zijn Verkrachtingsnazaten gegeven gegeven, wat daarvan de gevolgen zijn staat hieronder te lezen.

Dit is voorlopig het laatste artikel dat wij hierover schrijven. Wij gaan ons nu primair bezighouden met het herschrijven van de Geschiedenis vanaf het eerste begin van de Mens op Aarde, waaronder ook het Oude en Nieuwe Testament en de Criminele Instituten die zich vanuit de Rooms-Katholieke kerk daaromheen hebben opgebouwd. Daarbij komen wij nu al tot de conclusie dat de Oosterse-orthodoxe kerken van Griekenland, Roemenie en Rusland het Ware Geloof van Jezus Christus, vanuit de Heilige Drie Eenheid met de Onbevlekte Maagd Maria verkondigen en dat de Rooms-Katholieke kerk een Wereldwijd Spionage Netwerk is, die zich vanuit Nederland, België, Duitsland (deels) en Frankrijk (deels) in alle landen van de wereld in kerken, kloosters en gebouwen hebben gevestigd met als vooropgezet doel om maar liefst al 257 jaar lang Oorlog te kunnen voeren om de gehele Mensheid uit te roeien met biljoenen tonnen levensgevaarlijk volledig in water oplosbaar Gif, als (-1-) Arseenzuur en Chroomtrioxide (Chroom VI), die zo extreem gevaarlijk zijn dat ze al vanaf 1986 staan ogenomen als zwarte lijststoffen voor water, bodem en lucht waarvan elke druppel uit water, bodem en lucht met een maximale brongerichte aanpak moet worden geweerd, gezien de stofeigenschappen, zoals giftigheid - waaronder carcinogeniteit (zwaarste klasse), mutageniteit en teratogeniteit - afbreekbaarheid en (bio)accumulatie, die een zeer ernstig risico inhouden, wat ook in de Chemische drugs is gebruikt, die geen halveringstijd hebben en miljarden jaren later nog even giftig zijn, (-2-) als ook het door Royal Philips geleverde Agent Orange dat op grote schaal is gebruikt in Vietnam, Laos, Korea, Brazilië met miljoenen slachtoffers als gevolg, (-3-) als ook het door België geleverde verrijkte Uranium voor de atoombommen op Japan met miljoenen slachtoffers als gevolg, (-4-) als ook het in Irak, Afghanistan, Oekraine, Libanon, Syrië, Gaza, Jemen, Joegoslavië etc. gebruikte toxische verarmde Uranium met een zeer hoge besmettingsgraad met een halveringstijd van maar liefst 4,5 miljard jaar, (-5-) als ook de in Bosnië gepleegde genocide op moslims met zo'n 40.000 doden, (-6-) als ook de in Rwanda gepleegde genocide met miljoenen doden, (-7-) als ook de in Libië gepleegde genocide met miljoenen doden, (-8-) als ook de miljarden doden vanaf 1778 tot op heden in gevoerde oorlogen, waaronder de Eerste en Tweede Wereldoorlog en de huidige Oekraine oorlog (met grote vluchtelingen stromen als gevolg), (-9-) als ook voor het doen van genetische proeven (Covid-19 Vaccin in combinatie met 5G t/m 15 G) op mensen (zonder voorafgaande dierproeven) en (-10-) het Satanisch Misbruiken van met name kinderen (en de onlosmakelijk daaraan verbonden organenhandel)

Het wettelijke bewijs staat te lezen in de volgende paarse link en de daaronder ingevoegde eerste drie pagina's.

nl.wikipedia.org/wiki/Revolutiejaar_1848

Dit heeft President Emmanuel Macron van Frankrijk op 15 december 2009 geflikt met daarna de eerste en tweede Libische oorlogen, zie links

nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Libische_Burgeroorlog

nl.wikipedia.org/wiki/Tweede_Libische_Burgeroorlog

De Rothschild bankiersfamilie van Frankrijk ( Frans : Famille banquière Rothschild ) is de Franse tak van de Rothschild familie . Het werd in 1812 opgericht door James Mayer de Rothschild (1792–1868) in Parijs , dat toen deel uitmaakte van het Eerste Franse Keizerrijk . Hij werd daarheen gestuurd vanuit zijn huis in Frankfurt door zijn vader, Mayer Amschel Rothschild (1744–1812). Omdat hij wilde dat zijn zonen zelfstandig zouden slagen en het familiebedrijf over heel Europa zouden uitbreiden, liet Mayer Amschel Rothschild zijn oudste zoon in Frankfurt blijven, terwijl zijn vier andere zonen naar verschillende Europese steden werden gestuurd om een financiële instelling op te richten om te investeren in het bedrijfsleven en bankdiensten te verlenen. Endogamie binnen de familie was een essentieel onderdeel van de Rothschild strategie om ervoor te zorgen dat de controle over hun vermogen in handen van de familie bleef.

Betrokkenheid bij financiën en industrie

James Mayer de Rothschild , de oprichter van de Franse tak van de Rothschild-bankendynastie.

Hoofdartikel: Banque Rothschild

Door hun gezamenlijke inspanningen, stegen de Rothschilds naar bekendheid in een verscheidenheid aan bankactiviteiten, waaronder leningen , staatsobligaties en handel in edelmetaal . Hun financiering bood investeringsmogelijkheden en gedurende de 19e eeuw werden ze belangrijke belanghebbenden in grootschalige mijnbouw- en spoorvervoersondernemingen die fundamenteel waren voor de snel groeiende industriële economieën van Europa, evenals de wijnbouw en de olie- industrie.

De Franse Revolutie in 1789 bracht positieve veranderingen voor Franse Joden, wat resulteerde in hun volledige emancipatie in 1791. In 1806 gaf Napoleon I opdracht tot het bijeenroepen van een " Grand Sanhedrin " in Parijs en in 1808 organiseerde hij het " Consistoire central des Israélites de France ", het bestuursorgaan voor alle Franse Joden. Het consistoriesysteem maakte het Jodendom tot een erkende religie en plaatste het onder overheidscontrole. Dit Consistoire is sindsdien een functionerend orgaan geweest, behalve onder de nazibezetting van Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog . Van oudsher heeft het Centrale Consistoire een lid van de familie Rothschild als voorzitter gehad.

Jacob Mayer Rothschild, de jongste zoon, vestigde zich in 1812 in Parijs, waar zijn naam Jacob werd vertaald naar James. In 1817 richtte hij formeel de bank op, de Rothschild Frères, waarvan de partners de broers Amschel van Duitsland , James van Frankrijk , Carl van Napels , Nathan van Engeland en Salomon van Oostenrijk waren .

Zeer succesvol als geldschieters en investeerders, werd de Parijse operatie ook bankiers voor Leopold I van België . In 1822 kregen de invloedrijke James en zijn vier broers de erfelijke titel van " Baron " van keizer Frans I van Oostenrijk .

Na de Julirevolutie van 1830, waarbij Louis-Philippe in Frankrijk aan de macht kwam, stelde James de Rothschild een leningenpakket samen om de financiën van de nieuwe regering te stabiliseren en in 1834 een tweede lening. Ter erkenning van zijn diensten aan de natie werd James door koning Louis-Philippe verheven tot grootofficier in het Legioen van Eer .

Er is een theorie dat voordat Louis-Phillipe aan de macht kwam, de Rothschilds het huis van Orleans vertegenwoordigden. Een groot deel van de zaken bestond uit het verkopen van Franse staatsobligaties aan Franse investeerders via Londen om hun anonimiteit te beschermen. Er was een algemene perceptie bij de Fransen dat hun regering anders eenzijdig de voorwaarden zou kunnen herzien. Geen enkel Frans fortuin had meer kans om met dit probleem te kampen dan de jongere tak van de koninklijke familie. De theorie volgt dat toen de Orleanisten aan de macht kwamen, ze minder vooruitziend werden, maar tegen die tijd hadden de Rothschilds talloze andere cliënten.

De bankzaken van de Rothschild Frères werden doorgegeven aan de volgende generaties. James Mayer de Rothschild had bepaald "dat de drie takken van de familie die van hem afstamden altijd vertegenwoordigd zouden zijn." Voor de volgende twee generaties was dat het geval, maar in 1939 kochten Edouard Alphonse de Rothschild en neef Robert-Philippe-Gustave de Rothschild, onverenigbaar met hun andere neef Maurice de Rothschild , zijn aandeel uit.

Maurice werd enorm succesvol en, nadat hij een fortuin had geërfd van de kinderloze Adolph Carl von Rothschild van de Napolitaanse tak van de familie, verhuisde hij naar Genève, Zwitserland en zette de nieuwe Zwitserse tak van de familie voort.

Het bedrijf van de Franse familie Rothschild kreeg in 1981 bijna een doodsteek toen de socialistische regering van François Mitterrand het nationaliseerde en hernoemde tot Compagnie Européenne de Banque. In 1987 werd een opvolgbedrijf genaamd Rothschild & Cie Banque opgericht door David René de Rothschild, die werd vergezeld door zijn halfbroer Edouard de Rothschild en neef Eric de Rothschild. [ 1 ] Met een kapitaal van slechts $ 1 miljoen en beginnend met slechts drie werknemers, bouwden ze hun kleine investeringsbank al snel uit tot een grote concurrent in Frankrijk en continentaal Europa. In 2003, na het pensioen van Sir Evelyn de Rothschild als hoofd van NM Rothschild & Sons in Londen, fuseerden de Engelse en Franse bedrijven tot de Group Rothschild onder leiding van David René de Rothschild. In 2006 breidde de Franse bankdivisie zich uit naar Brussel, België.

Strijd voor de Franse Rothschilds

In de jaren dertig werden de enorme spoorwegbezittingen van de Franse Rothschilds genationaliseerd . De val van Frankrijk had een grote impact op de Franse Rothschilds, omdat hun bank in beslag werd genomen door de nazi- bezetters. [ 2 ] [ 3 ] Ondanks dat de bank aan het einde van de oorlog aan hen werd teruggegeven, zou de familiebank Rothschild Freres in 1981 door de socialistische regering van de toen net gekozen Franse president François Mitterrand worden genationaliseerd . [ 4 ]

De Franse Rothschilds vandaag

Hoofd artikel: Rothschild & Co

Zowel de Britse als de Franse vestigingen kwamen uit de Tweede Wereldoorlog met nieuwe generaties van de familie aan het roer. Historische partnerschapsbanden tussen de twee vestigingen werden nieuw leven ingeblazen, wat leidde tot een volledige fusie in 2003 tot Rothschild & Co.

De Rothschilds richtten hun eerste hedgefondsen op in 1969 en versterkten hun positie als wereldleider in investment banking. Daarnaast is het bedrijf een wereldwijde private bank met meer dan 4.000 particuliere cliënten in 90 landen. [ 5 ] Rothschild & Co biedt een uitgebreid scala aan diensten aan particulieren, overheden en bedrijven wereldwijd. [ 6 ]

De Rothschilds hebben ook een sterke aanwezigheid [ 7 ] in het Zuid-Amerikaanse land Uruguay (familie Helguera von Rothschild-Haverkate [ 8 ] ) omdat ze de enige eigenaren zijn van meer dan 70% van het particuliere land in het land. Deze familie heeft in de 20e en 21e eeuw veel zakelijke ondernemingen, [ 9 ] filantropische ondernemingen, commerciële en residentiële eigendommen verworven en ontwikkeld. Sir Louis Ralph Helguera von Rothschild-Haverkate [ 10 ] was een Zwitsers-Franse staatsburger van de Franse Rothschild-familie die halverwege de jaren zestig naar Uruguay emigreerde. Zijn invloed op architectuur en kunst is overal in Uruguay te waarderen.

Betrokkenheid bij de wijnbouw

De tweede Franse tak werd opgericht door Nathaniel de Rothschild (1812–1870). Hij werd geboren in Londen en was het vierde kind van de oprichter van de Britse tak van de familie, Nathan Mayer Rothschild (1777–1836). In 1842 trouwde hij met Charlotte de Rothschild (1825–1899), dochter van James Mayer de Rothschild en in 1850 verhuisden ze naar Parijs, waar hij voor de bank van zijn schoonvader zou gaan werken. In 1853 verwierf Nathaniel echter Château Brane Mouton, een wijngaard in Pauillac in het departement Gironde . Nathaniel Rothschild hernoemde het landgoed tot Château Mouton Rothschild : het zou een van de bekendste wijnlabels ter wereld worden.

In 1868 verwierf Nathaniels oom/schoonvader, James Mayer de Rothschild, de prestigieuze naburige wijngaard Château Lafite .

Filantropie

De Franse Rothschilds en leden van de andere takken in Europa waren allemaal belangrijke bijdragers aan zaken ter ondersteuning van het Joodse volk. Veel van hun filantropische inspanningen reikten echter veel verder dan Joodse etnische of religieuze gemeenschappen. Ze bouwden ziekenhuizen en opvangcentra, steunden culturele instellingen en waren beschermheren van individuele kunstenaars. Momenteel is er een onderzoeksproject gaande door The Rothschild Archive [ 11 ] in Londen om de filantropische betrokkenheid van de familie te documenteren.

Familieleden

Mausoleum van de familie Rothschild op de begraafplaats Père Lachaise in Parijs

Voor de stamboom van de familie Rothschild, zie Genealogie van de familie Rothschild .

Bekende leden van de Rothschild-familie in Frankrijk zijn onder meer:

Alphonse James de Rothschild (1827–1905)
Aline Caroline de Rothschild (1865-1909)
Ariane de Rothschild (geb. 1965)
Arthur de Rothschild (1851-1903)
Béatrice Ephrussi de Rothschild (1864-1934)
Benjamin de Rothschild (1963-2021)
Charlotte de Rothschild (1825–1899)
Bethsabée de Rothschild (1914-1999)
David René de Rothschild (geb. 1942)
Lavinia de Rothschild
Stéphanie de Rothschild
Louise de Rothschild
Alexandre de Rothschild
Edmond Adolphe de Rothschild (1926-1997)
Edmond James de Rothschild (1845-1934)
Édouard Etienne de Rothschild (geb. 1957)
Edouard Alphonse de Rothschild (1868-1949)
Elie Robert de Rothschild (1917–2007)
Elisabeth de Rothschild (1902–1945)
Guy de Rothschild (1909–2007)
Hélène de Rothschild (1863-1947)
Jacqueline Rebecca de Rothschild (1911–2012)
James Armand de Rothschild (1878–1957)
James Mayer de Rothschild (1792-1868)
Marie-Hélène de Rothschild (1927-1996)
Nadine de Rothschild (geb. 1932)
Nathaniel Robert de Rothschild (geb. 1946)
Nicole de Rothschild (1923-2007)
Pauline de Rothschild (1908-1976)
Philippe de Rothschild (1902-1988)
Filippijn de Rothschild (1933–2014)
Salomon James de Rothschild (1835–1864)
Louis Ralph Helguera von Rothschild-Haverkate (1939-2007)
Saskia de Rothschild (geb. 1987)

Rothschild-eigendommen

De Grote Zaal van het Château de Ferrières , landgoed van James Mayer de Rothschild

Alle takken van de Rothschild bankiersfamilie zijn beroemd om hun kunstcollecties en een aantal om hun vorstelijke landgoederen. Onder de

Rothschild eigendommen in Frankrijk waren:

Abdij van Vaux de Cernay - Cernay-la-Ville , Yvelines
Château Clarke - Listrac-Médoc , Gironde
Château de Ferrières - Ferrières-en-Brie , Seine-Maritime
Château des Fontaines - Chantilly , Oise [ 12 ]
Château Lafite - Pauillac , Gironde
Château de Laversine - Saint-Maximin , Oise
Château des Laurets - Puisseguin , Gironde
Château Malmaison - Moulis-en-Médoc , Gironde
Château de Montvillargenne - Gouvieux , Oise
Château Mouton Rothschild - Pauillac , Gironde
Château de la Muette - Parijs , nu de thuisbasis van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling
Château d'Armainvilliers , Seine-et-Marne
Château Rothschild, Boulogne-Billancourt - Boulogne-Billancourt , Hauts-de-Seine
Haras de Meautry - Touques, Calvados
Hotel Lambert - Parijs
Hôtel de Marigny- Parijs. Tegenwoordig een presidentiëleresidentie voor staatsbezoekers.
Hôtel de Pontalba - 41 Rue du Faubourg-Saint-Honoré , Parijs. Tegenwoordig de residentie van de ambassadeurs uit de Verenigde Staten
Hotel Salomon de Rothschild - Parijs
Talleyrand Building- Parijs. Tegenwoordig de ambassade van de Verenigde Staten [ 13 ]
Château de Vallière - Mortefontaine , Oise
Villa Ephrussi de Rothschild - Saint-Jean-Cap-Ferrat aan de Côte d'Azur
Villa Rothschild , Cannes - Cannes aan de Franse Rivièra

Zie ook

Bankenportaal

Familie Rothschild
Rothschild bankiersfamilie uit Oostenrijk
Rothschild bankiersfamilie uit Engeland
Rothschild bankiersfamilie uit Napels

Hiermee is het bewijs geleverd dat vanaf 15 december 2015 het VOC-WIC-NAZI-Centrum Parijs is met aan het hoofd Emanuel Macron, met de wetenschap dat Donald Trump de koning van frankrijk is onder Napoleon Bonaparte als koning van Italie en als keizer van het Eerste Franse Keizerrijk.

Hoe Groot de VOC-WIC-NAZI-MAFFIA onder aansturing van EMANUEL MARCRON is maakt dat wat hieronder te lezen, te horen en te zien valt glashelder.

Shell-commissaris stapt op na fraudebeschuldiging

09-02-2025

Guy Elliott, niet-uitvoerend bestuurder bij Shell, stapt per direct op. De Amerikaanse beurswaakhond SEC heeft hem en zijn voormalige werkgever aangeklaagd voor fraude. Guy Elliott, niet-uitvoerend bestuurder bij Shell, stapt per direct op. De Amerikaanse beurswaakhond SEC heeft hem en zijn voormalige werkgever aangeklaagd voor fraude.

Door Dienie Kars en Ad van Rooij

3 oktober 2021: Shell Stopt met Olie en gaat over op het 'Nieuwe Normaal' anders is er geen toekomst voor de Adellijke Oranje Royal Shell Aandeelhouders

De Realiteit van 2025 het 'Nieuwe Normaal' van NAVO secretaris-generaal Mark Rutte, anders hebben de Adellijke Oranje Shell Aandeelhouders geen toekomst meer met als gevolg alle Acht Miljard Wereldbewoners binnen 20 jaar dood.

www.telegraaf.nl/video/932092835/rutte-legt-uit-zo-weer-terug-naar-nieuw-normaal

nos.nl/artikel/2248874-ing-schikt-voor-honderden-miljoenen-wegens-faciliteren-witwassen

www.sdnl.nl/hetty-vd-laar.htm

Hieronder komt de brief van minister Dijsselbloem m.b.t. de nationalisering van de SNS-bank en het afremmen van de consequenties voor Hetty van de Laar. Dit, wegens het feit dat zij als klokkenluidster de fraude bij SNS-bank ontdekte en aangifte daarvan bij de FIOD en daarna bij het Openbaar Ministerie had gedaan. Het redden van de bank was door de Staat der Nederlanden noodzakelijk geworden. De onderste steen is nog lang niet boven. Klokkenluiders die fraude en mismanagement aan de orde stellen worden nog steeds niet beschermd tegen de wraak en rancune van de top-bestuurders en moeten eindelijk eens gecompenseerd worden voor hun moed en schade, zoals dat in andere landen heel gewoon is. De moraal van de Nederlandse overheid en politiek moet nog maar eens tegen het licht worden gehouden. Privatisering van de infrastructuur leidde steevast tot excessen zoals die in veel gevallen eindelijk openbaar zijn geworden. Het old-boys-netwerk heeft met de juiste maatregelen de langste tijd dan wel gehad.

VRIJHEID van MENINGSUITING

In voorbereiding